تا کی آخر چو بنفشه سر غفلت در پیش
حیف باشد که تو در خوابی و نرگس بیدار
در این بیت هم سعدی می فرماید : تا کی مانند بنفشه نسبت به آن چه می بینی بی تفاوت خواهی بود؟ حیف است که تو غافل باشی و درخواب باشی درحالی که نرگس چشمت زیبایی های عالم را می بیند ( نرگس استعاره از چشم است )
برای دریافت شرح بیشتر به ادامه ی مطلب توجه فرمایید :
یادش به خیر ، شاید حدود ده سال پیش بود که برای گرفتن درجه ممتازی انجمن خوشنویسان تلاش می کردم ، اهل فن می دانند که آن روز ها ما سه امتحان می دادیم تا مدرک ممتازی بگیریم ، آزمون کتابت ، آزمون چلیپا و آزمون خط دوم .
فکر می کنم از آزمون های کتابت و نستعلیق یا یکی از این دو قبول شده بودم به توصیه ی برخی از دوستان در آزمون خط دوم هم شرکت کردم ولی کار نکرده بودم ، راستش فکر می کردم که خط دوم را زیاد جدی نمی گیرند ، ولی روزی که به جلسه ی امتحان آمدم زیر چشمی خط هایی را که شرکت کنندگان می نوشتند دیدم ومتوجه شدم که این عزیزان خیلی زحمت کشیده اند و من با آنان خیلی فاصله دارم ، خوب به هر ترتیب در روی صندلی نشستم و منتظر سوال آزمون بودیم ولی من نگران بودم چون دست خالی آمده بودم و تجربه ی جدی در این خط نداشتم .
بالاخره اساتید انجمن سوال را آوردند و خواندند :
لا تعجل بحوائجک قبلوقتها فیضیق قلبک و صدرک و یخشاک القنوط
خوشبختانه عربی ام خوب بود و توانستم مفهوم این حدیث زیبای امام حسن عسگری ( علیه السلام ) را درک کنم ، انگار این حدیث را در آن موقعیت به من می فرمودکه :
برای رسیدن به حاجت هایت عجله مکن ، که اگر چنین کرده باشی دل و سینه ات تنگ می شود و نامیدی اعتماد به نفس و خود باوری تو را از بین می برد.
حدیث را چند بار خواندم و به گوش جان سپردم و بر گوینده آن صلوات فرستادم و خط را نوشتم و از امتحان خارج شدم . می دانستم که قبول نخواهم شد ولی حدیثی که یاد گرفتم ارزشمند بود و درسی که آموختم به آینده امیدوارم کرد.
آمدم و دو سال دیگر کار کردم و بعد به امتحان رفتم و با کمال اطمینان در سر جلسه نشستم و امتحان دادم و قبول شدم .
این داستان را برای درج در قسمت« آزموده ی معلم » نوشته ام ، چون هر وقت میان دانش آموزان کلاس برروی موقعیت های نشستن در کلاس یا صندلی ها یا موارد دیگر اختلاف پیش می آید به یاد آن افتاده و آن را نقل کرده ام و تاثیرش را مشاهده کرده ام .
مهر شکسته
دنیا همه اش کلاس درس است و انسان در آن همواره می آموزد و امتحان پس می دهد ، گاهی انسان عارفی برگ سبزی را دفتری از معرفت می بیند و درسی بزرگ یاد می گیرد ویاد می دهد ، موجودی دیگر همان برگ سبز را می بیند و اشتهایش گل می کند که آن را بخورد ، و دیگر ی می بیند و توجهی ندارد ، انگار که آن را ندید ه است . من نیز درسی را از یک دوست و آن هم در کلاس پنجم ابتدایی آموخته ام ، اما هرگز آن را فراموش نمی کنم و دائما به یاد می آورم و تمرین می کنم که مبادا فراموش کنم .
معلم ما ، آقای علیرضا محمد شاهی ، خیلی به مسائل دینی علاقه مند بود و همیشه ما را به نماز سفارش می کرد و دوست داشت که نماز بخوانیم و درستکار باشیم . برای این که ما را به نماز علاقه مند کند ، مهر های زیبا و کوچکی را از بازار شهر برای ما خریده وروی میز گذاشته بود . ما بچه های روستایی که اسباب بازی هایمان چیزی بیشتر ازخاک و گل و چوب نبود ، با دیدن آن مهرهای زیبا به وجد آمده بودیم و منتظر بودیم که مهرهایمان را تحویل بگیریم .
معلم قبل از آن که مهرها را به ما بدهد ، گفت : بچه مهر ها به تعداد شما خریده بودم ولی یکی از آن ها شکسته است ، کسی حاضر شود که آن مهر شکسته را بردارد ، و بعد بقیه را به شما بدهم .
هیچ کس حاضر نبود آن مهر را تحویل بگیرد ، سکوت لحظاتی کلاس را فراگرفت ، شاید هرکسی با خودش کلنجار می رفت که آن را قبول کند یا نه ، بالاخره احمد با صدایی غرور آمیز که از شهامت و وارستگی او خبر می داد ، سکوت کلاس را شکست و سینه اش را جلوداد و گفت : آقای محمد شاهی آن مهر شکسته را به من بده .
احمد مهر شکسته را گرفت و معلم مهر ها را در بین ما تقسیم کرد ، نگاهی به مهر کردم ، زیبا بود ولی به زیبایی کاراحمد نبود . در خود فرورفتم ، احساس کردم که خیلی ضرر کرده ام نمی نوانستم دردم را به کسی ابراز کنم ،پرده ای از اشک حسرت چشمانم را ترکرد با خود می گفتم کاش آن مهر شکسته را من بر می داشتم .
اکنون نزدیک به سی سال از آن خاطره می گذرد ، آقای محمد شاهی در همان سال ها در دفاع از میهن به شهادت رسید و احمد بعد ها به دلیل بیماری از دنیا رفت و من با آن خاطره ی کوچک ولی عبرت آمیز زندگی می کنم ، اما هر وقت موقعیتی برای انتخاب در میان دوستان پیش می آید ، زود مهر شکسته را برمی دارم تا مبادا احمد پیش دستی کند، ولی هیچ کدام از این کارها برای من پیروزی آن روز احمد را تلافی نمی کند .
بار الها سن اوزون یاخشی تانیرسان بشری
بیلیسن غیب و شهادتد ه اولان خیرو شری
گیزلین اولماز سنه گیزلینده اولان ایشلریمیز
حاجتون یوخدی یتیرسین سنه بیرکس خبری
نظرون اولسااگر رحمت اوزوینن بیرینه
لازیم اولماز اونا هیچ کیمسه نین اولسون نظری
یارادان یئر گویی سن سن سنه مدحت یاراشار
عالمین هرنیی وار قدرتووندور اثری
اهل توحیده اولان باب حوائج سن سن
سن اولان یئرده کیمین وار چاغیریلماق دیری
سن بیلرسن بیرینی عفوائده سن یاکی عذاب
بو خطیر ایشده شریک ائدمه میسن بیرنفری
حی و حاضر سن اوزون ذات سمیع الدعوات
هامی دان تئز باریشان ، عفوائلیین بنده لری
بوغولار کیم قیده سن بویوران یوللاردان
خیرینی نوح نبی ایستیه یوخدور ثمری
ایکی مصرع گوزی بیت الغزل حسن ائلدون
سورا آرتیردون اونا حکمت غض بصری
بویوروبسان کی بوشیطان سنه دوشماندی بشر
چوخ تغابن دادی هر کیم سایا آز بوخطری
معرفت نوری کیمین قلبینه تاثیر ائله سه
گوره جاقدیراو زمان سجده ده نجم و شجری
ای کی قرآن دی کتابیم دییبن فخر ائدیسن
ادعا ایلیسن اولمیوب عمرون هدری
اوتوز ایل هیئته گئدماخدا نه اخذ ائله میسن
دوشونوبسن نه قدر زخرفی فتحی زمری
قورخورام مقصده چاتماقدا پریشان اولاسان
آتی خوش ساخلامیب سان بزییب سن یهری
نیه فیکر ایله مه میش هر سوزه تسلیم اولوسان
فیکردیر باشدا بیر انسانین اگر وار هنری
سن کی نور ایستیسن قلبوون آیینه سینه
داها یول ورمه بو آیینیه کین و کدری
عقلی دیندیر سنی بیزار ائله سین بت لاردان
او خلیلوندی سنون آلما الیندن تبری
دئمه قولدورروغا دائم قولومون قوتی وار
خالقا ای ظلم ائلیه ن سال یادوا دادگری
امتحان مدتی دیر عمر دییب تولانما
آز زامان دیر کی گرک طاعته اولسون سپری
دیه جاخدیر ائله بیر هامیسی بیر ساعتیمیش
عمرونون گچمیشی دیندیرسن اگر محتضری
بو تحمل یئری دی قاچما تجمل دالیجا
دئیشیک سالما گولوم منفعتیله ضرری
تئز اولا یا گئج اولا سن ده مسافر کیمی سن
نه ائدر عاقل اولان اولسا آغیر بیر سفری
هوالجمیل
ای آن که هـر چه در نظر آید نشان تو
ایجـاد و محو کون و مکان در توان تو
از آن توست نشات هر حول و قوتی
در ملک خویش نیست شریکی از آن تو
هردم هزار معجزه در پیش چشم ماست
وان چشم های معــــجزه بین ارمغان تو
گه شور رستخیز به باغ آورد بهار
گه ریزدش به خاک به بادی خزان تو
من درزمین به حـــیرتم از نقش لاله ای
وانگه به خویش می کــــشدم آسمـان تو
کس نیست جــــز تو در دو جهان قابل امید
تنهـا تــــــــــــویی و مغفرت بیکران تو
دارد ز موج آتش نمــــــــرودیان چه باک
آســـــــــــــوده خاطـری که بود در امان تو
ای مهربان خدای خطا بخش عیب پوش
ای آن که هست جمله نهان ها عیان تو
گر رانی ام به قهـــــــر که باشد پناه من
ور خوانی ام به لطف که راند ز خوان تو
رسواییم مخواه و به عفوم قبول کن
شرم است اگر چه حاصلم از امتحان تو
جز مهربان ترین به که روی آورد حنیف
خواهد شفاعت از نظر مهربان تو
يوخدور ديــيَن طبيـبه كي بيماري جان وئرير
گوزلـر گوزوم افــق لارا باخماق دا بیر گونش
خنجـر قانـادلي لاله لـرين داغــداريــوخ
سن وعده وِيرميسن قوروداخ فتــنه ريشه سين
گَل دينــين عـــزتين هــاميا آشـــكار اِئله
گَل عــدلي برقــرار ايلـه جَــدّون علي كيمی
بسدير> حنيـف< شعــري چـووردون شكـايتــه
دولوب ايستك شرابيندان داشان پيمانه دير كونلوم
نه پيمانه! اگر درد اهليسن ميخانه دير كونلوم
نه تاثيري مني داناخ داشينان ورسا غافيل لر
وفا شهرينده اوزدن گتمه ين ديوانه دير كونلوم
كوچر قوشلار كيمي كاشانه سيز ليق دان غميم يوخدور
بودور فخريم كي جانان عشقينه كاشانه دير كونلوم
يقين دير آشنا لر سرّيني بيگانه لر بولمز
سنيلن آشنا دير هامّيا بيگانه دير كونلوم
وفاي نابي آختارسون حنيفي بيرده ياد ايله
كي آهيلن او گنجي گيزلدن ويرانه دير كونلوم
(حنيف فروردين82)
ال وئر منـه گـول تــا او گـول اللــر منيــم اُلسون
بيلّــم سنـي مـن هامـي گـوزل لــرله بــرابــر
زاهـد دِدي حــور اصــل دي معشــوقه بـدل ديــر
بيلســم اجليـــم وار سنيلــن مــن بيـــر اولاندا
غــم نَن آغــاريـر زلفـــي جـوانليقــــدا حنيفين
حنيف- تابستان 79
عشـــق ميـــدانينـدا شمشيــر جفــا مشتـاقيــم
توتدوغـوم يولدان سنيخ چيخسـامدا ئوز قيترمرم
مكتب عشــق ايچره تحصيل ايتميشم درس جنون
سـن گــدننـن گوشـه هجـرانـدا نالانـديـر حنيف
همدان شهريور 1373
سو اورتاسيندا بو دورد پارچـــــا تورپاغين نئي وار
نه نفتي واردي سيـزين كشــورين نه معـدني وار
جواب اولــوندي بيــزيم يرده يوخـدي گنـج نهان
بير آيـــــري معـــدنه ال تاپمــشوخ تفكــريله
نه قــــدر خـرج ائـديــروخ آرتــيريربو سـرمايه
يرين گــويون بئـــله بيـر معــــدني اولار هيهات
چاليشميـشيق كي چيچكــــلنديراخ چيخارلاري بيز
جوان اشيد بو ســوزي سنـــده واردي استــعداد
حنيف 1375
حسنوندا منيـم يوخ طمعيـــم لـذّته خـاطر
من نن يي اولان چوخدي سنون دور و بروندا
بير لحظه كي مست ايتدي مني نازلي خطابون
عشق اهلـي اولان شهـريده مسكـن سالا بيلمز
ويرانه‌‌ده گنجينـــه بو تزليقـــدا تاپيـــلماز
عشقيـن اثرين گورمگــــه ياد ايلــه حنيفـــي
او نازنين بولمّـديم او لحـــني هاردان اورگشيب
دئمه غروري قويمادي غـروري اولماز عاشقين
ندير وجودي شاعرين جنون چؤلونده بير آغاج
حنيفه طعنه ويرميون كــــــي عشقـينين اسيري‌دير
بوشعر منیم ترکی دیلینده اولان اول غزلیمدی اونی یازاندا ۱۷ ایل دونیادا یاشامیشدیم .
ای گوز لری گوزل لری گوزدن سالان گوزل
گئدمه او نازیله من اولوم بیر دایان گوزل
فکریم بودور کی جانیمی قوربان ائدم سنه
گوستر او گول جمالینی آل نقد جان گوزل
مین لر صفای صبح او شهلا گوزوندا وار
کیپریک لرین چالان دا اولوللار عیان گوزل
من کعبه ی جمالوا تک سجده ائتمیرم
النجم و الشجردی سنه یسجدان گوزل
اول گلنده آی گوه گورجک جمالوی
تعظیم ائدیر کی قامتین ائد میش کمان گوزل
گوستر کمانی قاشلاری تیر خلاصی ویر
قویما بو یورقون عاشقوی نیمه جان گوزل
زلفون هماسی سایه سالیر حیف شانیه
شانه نه دیر مگر قوری بیر استخوان گوزل
شهد لبوندا آب حیاتی گورور حنیف
وئر بیر پیاله منده اولوم جاودان گوزل
بو غزلی عزیز استادیم حسن کرمانی جنابلارینا یاز میشام . لازیم دی عرض ائلییم کی استاد حسن کرمانی آذر بایجانین و ایرانین بویوک خط اوستاد لاریندان ساییلیر و گوزل خط یازماغیلا بئله آواز اوستادی دی.
نه چتین دی دیری دیری چورومک
چورودوم چورودوم چورودوم کمک
اجل منی یارالییب اویناد ما
یا آل بو جانیمی یا مندن ال چک
هوالجمیل
ای آن که هـر چه در نظر آید نشان تو
ایجـاد و محو کون و مکان در توان تو
از آن توست نشات هر حول و قوتی
در ملک خویش نیست شریکی از آن تو
هردم هزار معجزه در پیش چشم ماست
وان چشم های معــــجزه بین ارمغان تو
گه شور رستخیز به باغ آورد بهار
گه ریزدش به خاک به بادی خزان تو
من درزمین به حـــیرتم از نقش لاله ای
وانگه به خویش می کــــشدم آسمـان تو
کس نیست جــــز تو در دو جهان قابل امید
تنهـا تــــــــــــویی و مغفرت بیکران تو
دارد ز موج آتش نمــــــــرودیان چه باک
آســـــــــــــوده خاطـری که بود در امان تو
ای مهربان خدای خطا بخش عیب پوش
ای آن که هست جمله نهان ها عیان تو
گر رانی ام به قهـــــــر که باشد پناه من
ور خوانی ام به لطف که راند ز خوان تو
رسواییم مخواه و به عفوم قبول کن
شرم است اگر چه حاصلم از امتحان تو
جز مهربان ترین به که روی آورد حنیف
خواهد شفاعت از نظر مهربان تو
بس که در مدح و منقبت مولای متقیان علی (ع) خوشنویسی کرده دوستانش او را خطاط علوی می شناسند . ساعتی اگر مصاحبش باشی محال است از مولایش سخنی به میان نیاورد . و آن هم، چنان زنده از آن حضرت یاد می کند که گویی صحابی اوست و پس از هزار و چهار صد سال رجعت کرده است.چون شعری درمدح مولا می شنود عاشقانه گوش می کند ، چشمانش تر می شود و برق گوهر اشکی محاسنش را تزیین می کند باید لحظاتی درنگ کرد تا غرقه ی بحرحب علی به خود آید .
زیبایی تابلوهای نستعلیق که عمدتا اشعار یا احادیث، پیرامون شخصیت والای حضرت علی (ع) است و نام مسمای عبدالله به عنوان نام هنری خطاط آنها ست. هر عارف و عامی را به ستایش خوشنویس وامی دارد . اهل فن می دانند که او در زمره بزرگترین نستعلیق نویسان جهان قلم می زند.
گویی در هر مدی قلمش نیز با او یکدل و یکصدا شده و ندای یا علی سر داده است که چنان مسلط حروف را بر جای خودنشانده است و اگر به چشم دل به دوایر و مدات نظر کنی ندای یا علی مدد را به گوش جان می شنوی .
درجشنواره خوشنویسی غدیر ـ که چندی پیش در تبریز برگزار شد ـ توفیقی دست داد که محضر با صفای استاد فرزانه اسفندیار ستار پور را درک کنیم . باما به زبان زیبای ترکی صحبت می کرد . بر خورد صمیمانه او جسارتمان داد که مولدش را جویا شویم.
- در سال 42 در بندر انزلی متولد شده ام و از سال 62 ساکن تهرانم .
ـ استاد ولی خوب ترکی صحبت می کنی ؟
ـ من اصالتا آذربایجانی هستم و اهل شهر سراب، دیار علامه امینی .
با شنیدن واژه آشنای سراب و یاد عاشقی دیگر از تبار غدیر ،در حالی که دلم از شادی و غرور آکنده بود گفتم :
دست مریزاد همشهری ،علی یار و یاورت باد . به قلم : حنیفه نژاد
دو بیت شعر شنیدم که شاعرش رو نمی شناسم اگه شما می دونید مال کیه و یا اگه بیشتر از دو بیته برام بنویسید در هر حال باعث شد که منم یه شعر بنویسم اون دو بیت شعر این بود زمانه بر سر جنگ است یا علی مددی -مدد ز غیر تو ننگ است یا علی مددی - گشاد کار دو عالم به یک اشاره توست - به کار ما چه درنگ است یا علی مددی
تو ای جهان همه بر درگهت گدا مددی
مدد زغیر تو ننگ است ای خدا مددی
چو آسمان و زمین پرتوی ز قدرت توست
هم آن تویی که بود در خور ثنا مددی
شفیع جستم و کس مهربان تر از تو نبود
تو آشنا تری از هر که آشنا مددی
تو آن کریم که خود وعده ی اجابت داد
من آن که دوخته ام چشم بر وفا مددی
اگر چه ورد زبان ها سرود توحید است
ولی به گوش گران تا رسد ندا مددی
هدایتی که نجوییم جز تو معبودی
به دام شر ک نباشیم مبتلا مددی
به کار ما ن گره افتاد اگر ز هر دستی
کجاست چون تو عزیزی گره گشا مددی
امید لطف تو دارد حنیف نامه سیاه
چرا که بر کرمت نیست منتها مددی
صد بهـــره ات حواله شد از بــــاغ انتظار
در خلوت خيــــال تـــو را عشق كام داد
آســوده اي زكيد رقيبــــان و كاميـــاب
منصــور وار سوختــي از اشتيـــاق دوست
اوج مجـــاز جـــز غم بـوس و كنـار نيست
کل من علیها فان و یبقی وجه ربک ذوالجلال و الاکرام
در رثای استاد بخت شکوهی(استادهنر خوشنویسی ) رحمه الله علیه
سروده شد.
گـرچه تلــخ است مرا بـاور این پیغامش
روزگار اســت و چه ها در طـبق ایامش
بخت تــبریز شکوه از ید بیضایی داشت
که خـط و لوح و قلم فخر کند بر نامش
دل اگر بود زمانی ز حضورش سرمست
تلـــخی واقعه آورد کنون ســــــرسامش
بوی عشق است که با یاد رخش می آید
حالیا گر چه به خاک است گل اندامش
اوکه با پای قـــــــــلم راه خدا می پیمود
آیتی بر ورقی نقــــش بــُـد از هر گامش
تا ز زیبایی خـــط روی خــــــــدا را بیند
بود عــــــــمری همه در را ه هنر ابرامش
خط زیبا سخن از باطن زیــــــبا می گفت
صـید از آن بود هزاران چومنی در دامش
نازنینی که به تأیــــید افاضات حکــــــیم
بود تعــبیر صد آیینه ی جـــم در جامش
گر نه صـــــبری زخدا بر دل ما بود، نبود
تسلیت گویی مــــــــــردم سبب آرامش
آه اگر دل هوس محـــــــــضر استاد کند
به چه سرگرم توان کرد در آن هنگامش
پاس تعـــــلیم غلامی به درش بود حنیف
افتخاری که بدین گونه کند اعـــــلامش
اين سراي پنجـروزي كوره راهي بيش نيست
هين مگويي با كريــمان كارها دشوار نيست
روزنــي از بام دل بر آسمــان عشـق كن
خاطـر عـارف به اقبـال جهان آسوده نيست
كي فريب عـالــم فانــي تورا مفـتون كند
در مـدائـن غبطه‌خـوار دولت خسرو مباش
هيچ هجـراني در اين سودا نمي بيند حنيف
اي قامت خميده تو طاق آسمان
اي پير پرتوان
دستم بگير و جان من از غصه وارهان
پيشت زميني‌ام
دريا شوم كه رنگ تو افتد به گونه‌ام
ياكوه گوژ پشت
گويم به ذره ذرة خاك از بلنديت
از من قبول كن
تا خاك همنواي من آيد به سجده ام
تاباز سبزه بردمد و غنچه بشكفد
اي آسمان من
حنيف
آن بــاغبـــان گلشن انديشه هـــاي ژرف
هرگز گزافه نيست كه گويم پس از خداي
ظلمات جهل را بشكافــد بـه نـــور علــم
آري ، معلمي همه عشق است و ســوختن
گوينــد بـــوده اند معلـــــم پيمبــــران
زمستان 72
دولت دنيـا براي خـوردن و بخشيــدن است
چند گـويي اين سـرا چنـد ارزد و آن باغ چند
گر حصــــيري يا حصاري از تو مي‌ماند به‌جـاي
ناي غفلت مينــوازد مطــرب عيـــّار دهــر
چشم عبـــرت بين بيار اي دل كه بينـي آشكـار
جز طريق دين و دانش هر چه پـــيمايي خطاست
تو نه اصـل از خاك داري تا بفرســـايي چو خاك
عـاشقــان را بال علــم و معــرفت پرواز داد
راستـي زيـن روزن معنـــا چه مي‌بينـي حنيف
يا ز‌دريايــي كجــــــا آيـد دگر دريا پـديـد
تا نشـانــي باشـد از اســرار پنهــان بهشت
نازنينـي كـوبه هـرجا عاشقـي را مظهـر است
عقل تاج پادشاهی داد بر سلــــــطان عشق
عشق فرمان داد بر هـــندوی جان مولاست زن
دست او مي گيــرد از آئينــه دلهـــا غبــار
در زلال زمــزم عشقـش بشـويـد شــوي را
شـاخـه سبـز و گـل زيبـا بـه هـم زيبـاترند
پيش دانا در شـرافت مرد و زن را فرق نيست
عزت زن را اگر مـي خواهـــــي از اسـلام پرس
گفت پيغمبر كــه جنت زيــر پاي مادر است
نیز فرموده است نادان چـــیره برزن می شود
وانگهی از دلــــــربایی چیره بر داناست زن
اشك زينب چيزي از خون برادر كـم نـداشت
پاســـدار نهضت خونيـــن عاشـــوراست زن
ديگرا ن گر در سـراب وهم حيـران مـانـده انـد
از زلال وحــي سيــرابيـــد و قرآن با شمـاست
ايـن فروغ ايــزدي افتــاده در ظلمــات خــاك
ويـن رمـوز رحمت پيــدا و پنهـان با شمــاست
كوه را از هـم فـرو مي پاشـد اين گرداب عشـق
2 نوح اين درياي معنـائيد و طوفـان با شمــاست
كر كجـا يـابـد كمـالـي بيكــرانست اين كــلام
كور كـي بينــد كـه اين آئينــه جان با شمـاست
ديگــران از خود پرستـــي در پـي اسكنـدرنـد
بخت خضـر كاميـاب و آب حيـوان با شمــاست
مدعــي را ره نبـاشــد در حريـم وصل دوست
محـرم آن خلـوت انسيد و پيمــان با شمــاست
بر بخيـلان كـي شــود معلـوم ســرّ دوستــي3
بگذريدازجـان دراين سـودا كه‌جانان با شماست
هـر چـه گفتـي قطـره از دريا نيــاوردي حنيف
نعمتي كانـرا به گفتن وصف نتـوان با شماست
2-لو انزلنا هذاالقرآن علي جبل لرايته خاشعا متصدعا من خشيه الله حشر 21
3- لن تنالوا البرّ حتي تنفقوا ممّا تحبون آل عمران 92
در این وبلاگ شما اشعار و نوشته های محمد حنیفه نژاد را مشاهد ه می فرمایید .